ایران من...

   آواره ام وخسته و سرگشته و حیران

هرجا که روم هیچ کجا خانه من نیست

 آوارگی وخانه به دوشی چه بلاییست

 دردی است که همتاش در این دیر کهن نیست

 من بهر که خوانم غزل سعدی و حافظ

 در شهر غریبی که در او فهم سخن نیست

هرکس که زند طعنه به ایرانی و ایران

 بی شبهه که مغزش به سر و روح به تن نیست

 پاریس قشنگ است ولی نیست چو تهران

 لندن به دلاویزی شیراز کهن نیست

هر چند که سرسبز بود دامنه آلپ

چون دامن البرز پر از چین وشکن نیست

 این کوه بلند است ولی نیست دماوند

این رود چه زیباست ولی رود تجن نیست

 این شهرعظیم است ولی شهرغریب است 

این خانه قشنگ است ولی خانه ما نیست