بغض امانم نمی دهد...

چند وقتیه احساس می کنم تویه اتوبوس نشستم و به سمت جلو در حرکت

 زندگیمو می گم مثل یه اتوبوس در حال حرکت شده به سمت جلو مستقیم

بی هیچ هدف انگیزه برنامه فقط به جلو...مقصدش کجاست نمی دونم! نمی دونم

حتی کی و کجا باید ازش پیاده شم ایستگاه رو گم کردم خودم رو هم

 فکر می کنم دیگه مغزم فرمان نمی ده رها شدم مثل یه خس در مسیر باد

گاه طوفان  و گه گاهی گردباد...اون موقع اوج سردرگمی هامه همش دور خودم می چرخم

می چرخم...تا یکی پیدا شده بهم بگه: هی حواست هست؟ داره وقت می گذره

داره این عمر به نظر بعضی ها گرانبها زودتر از حتی باد می گذره و تموم می شه

هیچ وقت این طوری نبودم نمی دونم چند وقتیه چم شده

همه اون چیزهایی که یه زمانی برام خیلی ارزشمند بودن برام بی ارزش شدن

هیچ انگیزه ای برای تغییر ندارم حتی فکر می کنم آدمهایی که تو زندگیم هستند

 هر کدوم مدتی روی صندلی کنار دستم تو اتوبوس می شینند و بعد تو ایستگاه

خودشون پیاده می شن... بعضی هاشون بی خداحافظی حتی

نمی خوام بگم خیلی آدم با معرفتیم

 ولی همه اونهایی که حتی لحظه ای روی صندلی کناریم نشستند

هم در ذهن و روح و حتی قلبم از خودشون اثری گذاشتن و یادشون همیشه با منه

اما من چی شدم یه تابلو مثل تابلوهای ارائه بلیط نشانه شخصیت شماست

 و یا کرایه...تومان. تابلوهایی که برای همه عادی شده 

و خیلی وقتا بهش حتی توجهی هم نمی شه

حس بدیه! به آدمایی که کنارم می شینند و بی تفاوت ازم می گذرن کاری ندارم

بهشون حق می دم هر کسی مشکلات خودشو داره ولی دلم برای خودم می سوزه

راهمو گم کردم! بغض امونم نمی ده