تنها عنصر وجودی ما کسانی هستند که دوستشان داریم و دیگر هیچ.
زندگی مان هر چقدر هم که در سنگری مخفی باشد
بر بلندی هایی سوخته از باد پنهان باشد
باز هم در چهره هایی که دوستشان داریم
در فکری که متوجه آنهاست
در نفس کشیدن آنها برای ما
در نفس کشیدن ما برای آنها
به ما نزدیک است...
درسته بهاران خانوم جون!
در اوج سختی وختی به یاد عزیزانت می افتی ، انگاری بار سختی و دشواری کمتر می شه!
بدون داشتن چهره هایی که از صمیم قلب دوستشون داریم، زندگی بی معنی تر و خالی تر از اونی که هست میشه. خدا حفظشون کنه برامون :)
آمین:)
خیلی قشنگ بود. موافقم.راستی!
آپم با کوهنوردی که میخواست از کوه .....بدو بیا :(
ممنونم...حتما...
آره واقعا خیلی موافقم. چقدر خوب بیان کرده بودی.
ممنون...
بهار این تیکه رو من هر شب با خودم تکرار می{کنم:
فکری که متوجه آنهاست
در نفس کشیدن آنها برای ما
در نفس کشیدن ما برای آنها
یعنی محاله بتونم یک نفس بدون عزیزانم به زندگی ادامه بدم...امیدوارم خدا همه ی عزیزان رو برای همدیگه نگه داره:)
چطوریایی تیچر جونم؟ :-*
از خودت مواظبت باش خیلی... تو هم یکی از اون عزیزایی برای من ها:)
آمبن!
سلام بهار جونم...خوبم:) تو چطوری؟ تو هم مواظب خودت و دل پاکت باش...ممنون همیشه بهم لطف داری...خودتم برام همینی دوست گلم:*